224197233Należy do zaburzeń nastroju tzw. chorób afektywnych. Jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych, a w ostatnich latach widoczny jest wzrost zachorowań. Obecnie dotyka ok. 10% populacji. Dotyczy w takim samym stopniu kobiet i mężczyzn. Głównym objawem (ale nie jedynym) jest drastyczne obniżenie nastroju. Jednak, aby mówić o chorobie, musi ono trwać co najmniej dwa tygodnie.
Wśród pozostałych objawów wymienia się:
- obniżenie napędu – spowolnienie tempa myślenia, ruchów, spadek aktywności, osłabienie pamięci i sprawności intelektualnej, niekiedy całkowite zahamowanie działania i tzw. otępienie
- objawy somatyczne i zaburzenia rytmów biologicznych – bóle głowy, zaparcia, suchość w jamie ustnej, brak apetytu, spadek masy ciała, bezsenność, wahania samopoczucia
- drażliwość i zniecierpliwienie
- osłabienie koncentracji i uwagi
- sądy depresyjne – spadek poczucia własnej wartości, pesymizm, urojenia grzeszności, winy i kary
- myśli rezygnacyjne – w skrajnym nasileniu depresji przeradzające się w myśli i próby samobójcze
Rodzaje depresji:
- epizod depresyjny – trwa nawet do dwóch lat
- zaburzenia depresyjne nawracające – to nawroty (cykliczne lub pojawiające się nieregularnie) zaburzeń nastroju
- choroba afektywna dwubiegunowa
Leczenie opiera się na:
- farmakoterapii – jest to proces długotrwały; zaleca się przyjmowanie leków jeszcze przez ok. 6-9 miesięcy po ustąpieniu objawów chorobowych, co jest elementem prewencyjnym
- psychoedukacji – dotyczy to zarówno pacjentów, jak i ich rodzin. Jest ważnym czynnikiem, mającym na celu przekazanie wiedzy na temat choroby oraz sposobów radzenia sobie z nią
- psychoterapii – zarówno indywidualnej, jak i grupowej
W depresji często zalecana jest hospitalizacja, zwłaszcza w stanach głębokich, kiedy objawy mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia pacjentów.