Mania

Podobnie jak depresja należy do chorób afektywnych. Charakteryzuje się zaburzeniami:

• nastroju – wśród których dominuje wzmożone poczucie radości, szczęścia, zadowolenia, a także beztroska, skłonność do żartów
• napędu – zauważalne przyspieszenie ruchowe, wielomówność, gonitwa myśli, odwracalność uwagi, nadmierna aktywność, brak uczucia zmęczenia, nadmierna ruchliwość, nadużywanie alkoholu, przypadkowe kontakty seksualne, zbędne zakupy, nierealne plany
• procesów fizjologicznych i rytmów biologicznych – skrócenie snu, nieregularne odżywianie, chudnięcie

W przypadku rozwoju choroby poczucie szczęścia, radości i nadmierna euforia zostaje zastąpiona irytacją, dysforią, złością, agresją (zarówno słowną, jak i fizyczną) i autoagresją. Często powodem jest brak możliwości lub pojawienie się trudności w realizacji planów.

Ze względu na stopień nasilenia psychiatria wyróżnia:

• hipomanię – objawy nie zaburzają poważnie pracy i nie są przyczyną odrzucenia przez otoczenie
• manię – nasilenie choroby uniemożliwia wykonywanie codziennej pracy i zaburza aktywność w środowisku
• manię z objawami psychotycznymi – do typowych objawów dołączają urojenia (wielkościowe i posłannicze), omamy, agresja, zaniedbywanie podstawowych potrzeb, jak: sen, jedzenie i picie
• szał maniakalny – gwałtowne, bezładne podniecenie ruchowe, porozrywane wątki myślowe, nieukierunkowane zachowania agresywne oraz zaburzenia świadomości.

Leczenie musi być wszechstronne i opiera się na:

• farmakologii – przyjmowanie leków może trwać nawet kilka lub kilkanaście lat
• psychoterapii – zwłaszcza w okresach remisji chorób
• psychoedukacji – jej celem jest przekazanie podstawowej wiedzy z zakresu choroby oraz przygotowanie pacjenta do radzenia sobie z nią w życiu codziennym

Często zalecana jest także hospitalizacja, zwłaszcza w leczeniu głębokich zaburzeń, kiedy pacjent nie jest w stanie zaspokoić podstawowych potrzeb życiowych